Slik ser ein sjøørretfiskar ut, etter å ha mista sin andre 3-4-kilos sjøørret i haust.
Berre for å sette rammene med ein gang: Årets sjøørrethaust har vore blytung. To blanke sunnfjord-torpedoar som glapp står i spissen for to dagslange depresjonar, og altfor mange fisketimar utan gevinst.
Eg beklagar til alle småbarnsfedre som leser dette, men eg har fått fiske mykje etter eg fekk ei dotter i juli. Eg beklagar vidare til dei same småbarnsforeldra når eg kan fortelje at dei færraste av desse turane har gitt særlig med fisk over 300 gram. Så ingen status som galleonsfigur for utsvelta fiskefedre her i gården…
Tidleg oppe, tidleg nedtur
Etter eg stifta kjennskap med havabboren i sommar og tidleg haust, har eg sikta meg meir og meir inn mot ekstremt tidlegfiske. Eg er ingen ekspert, men om eg skal gi eit sjørrettips for hausten så er det å sette alarmen til der det gjer vondt.
Så, full i håp og iver har eg trossa tidenes våtaste september og oktober, og vore oppe 05-tida for å jakte akkurat i det mørket slepper. Eg er overbevist over at dersom det ikkje hadde vore for at september og oktober i år omtrent hadde 15 minutt utan regn samla, så hadde fiskehausten vore langt meir actionfull. Brakkvatn er bra, men ein bør ta hintet når sjøen er kaffebrun etter regnvatn, og det knapt finst eit saltkorn igjen i havet. I sjøen stod likevel idioten, time etter time.
Enter the volleyball
Så, ein tåkegrå morgon i midten av september der eg hadde minimalt med trua skulle vi møtes: Eg og auren frå helvete. Tre meter framfor meg svinga siste del av klumpen til sida. Taket var så roleg, at eg trudde eg hadde kroka nok ein 200-grammar, men så eksploderte det: 25 meter line i korga susa vekk på få sekund, og snella skreik. Beistet i enden gjorde eit dykk, og plutselig stod stanga i heilspenn. Sekundet etter skaut ein sølvblank sjøørret feit som ein volleyball opp frå vatnet. Den var lett oppmot fire kilo, om ikkje større.
Stanga stod fremdeles i heilspenn, men det var mistenkeleg lite liv i enden. Grunnen? I den 150 meter lange strandlinja måtte det sjølvsagt ligge eit drukna tre AKKURAT der sjøørreten svømte. Fortommen rauk tvers av, og fire kilo volleyball svømte fritt vidare…
Speysutringen
No i oktober gjentok historien seg. Eg tok turen til eit område lenger ute i Førdefjorden der ein kan få mykje, men ofte liten fisk, rett og slett berre for å føle flex av noko som ikkje var dum lyr eller anna ufisk.
I staden skulle eg kroke mitt livs sjøørret målt etter kamp. Eg la merke til småfisk nær land, så eg satt på ein speykutling i størrelse 6. Dette er ei fluge eg elskar, og som fiskar godt på mine trakter på hausten. I tillegg tar fisken dei sjukt hardt, så det er sjeldan tvil når nappet kjem. Men det hogget eg fekk her, det var heilt sjukehus. Lina gjekk så eg nesten fekk brannsår på fingrane, og fisken var oppe og hoppa tre gonger. Eg fekk sjokk av kor stor den var, og om ikkje skjelven kom hardt nok då, så rasa den i retning ei flytebrygge. Eg måtte då bruke buttdelen av stanga kraftig for å snu fisken for å unngå å hekte i brygga. Fisken snudde heldigvis i tide, og var fremdeles på, men etter eit lite halvsekund med slakkline vart det stille. Det vil seie, bortsett frå banneord og skrik frå ein stykk dritforbanna fiskar.
Utifrå augemål frå då eg såg den hoppe, var også dette ein sjøørret på langt over tre kilo. Denne hadde ein real pondus, så den kan fort ha vore fire pluss.
Har du ikkje opplevd å miste storfisk, så kan eg røpe at det suger intenst. Og berre sånn at naturen skulle gni det litt ekstra inn, så tok ein cruisande sjøørret på omtrent same størrelse seg ein svipp rett framfor meg ein time seinare. Eg fekk lagt eit godt kast etter den, men fluga fekk vere i fred.
For å krone denne suveren dagen så tråkka eg også på tuppen av reservestanga mi og bøygde ein stangring. Om det finst ein fiskegud, så kan han virkelig vere ein pikk…
PS! Alt var ikkje heilsvart. Eg tok i det minste ein grei sjøørret tidlegare på dagen, og når depresjonen hadde lagt seg, så stod eg igjen med ei rå oppleving og ein tydeleg påminning om at dei store – dei fins der ute. Eg treng virkelig ein større håv.
