Ein førstefødd og ein førstefangst av havabbor. Juli vart ein god månad for ”daddy”.
29. juli i år vart eg pappa for første gong. På sivilspråket betyr dette stor lykke, på fiskespråket betyr det unngåeleg nedtrapping. Då gjeld det å nytte sjansane ein får.
Eg er så heldig å ha ei kone som alltid har latt meg dyrke hobbyen min i stor skala. Men når ferien min i år starta to veker før ho hadde termin – då skulle denne tolmodigheita testast til ytterpunktet. Her skulle det fader meg fiskast!
Problemet var derimot at Sahara-sommaren vi opplevde i år hadde gjort den elles så vassmektige Jølstra til meir ein oppvarma helsekulp enn ei fiskeelv. Det gode fisket eg hadde tidleg i juni var definitivt over. Og medan livmorklokka tikka nedover, begynte eg å vurdere alle tenkelege alternativ.
Alarmen frå helvete
Løysinga var vond. Eg landa på noko som eg lenge har lurt på sommarstid, men alltid har droppa: nattfiske etter sjøørret. I kampen mot ørretfiske i elv og god, gammeldags soving, har dette fisket aldri blitt prioritert. Og med god grunn! Då alarmen gnålte klokka 03.30, hadde aldri nattfiske frista mindre. Men eg beit det i meg, hoppa i vadebuksa og køyrde i veg.
Eit kraftig regnskyll dagen før gav håp om at sjøen skulle vere kaldare og mindre salt, og at det skulle trigge fisken. Eg vart møtt av store flak av småfisk som vart jaga nær land der eg stod, og eg skjønte raskt at det var fullklaff. I tillegg var det gode straumforhold, og ein lett pålandsbris. Game on!
Etter å ha landa ein liten sjøørret langs tangkanten ganske tidleg, tok eg eit kast lenger ut. Plutseleg stod femmerstanga i heilspenn, og snella skreik. Eg sperra opp auga då eg såg kva det var. Ein kilos havabbor landa i håven. Dette var min første havabbor nokosinne, og på ein stad eg ikkje trudde dei jakta. No kunne ikkje fluga komme raskt nok ut att i fjorden.
Kort tid etter small den neste på, og den tok line så kraftig at spolen gjekk av Waterworks-snella mi (!). Kor enn solide dei pleier å vere, måtte eg no fighte abboren med éi hand – utan snelle og brems, mens eg prøvde å unngå å miste snellelageret på sjøen.
Størrelsen var omtrent den same, og utruleg nok landa eg denne også. Dessverre blødde den kraftig frå gjellene, så eg nytta sjansen til å ta den som middagsmat. Dette ville eg aldri gjort ellers, ettersom at havabboren er territoriell, og eg GJERNE ser at ei stor stamme etablerer seg der eg fanga den.
Fekk baby på 3770 gram
Fisket var eksplosivt, men kortvarig. Som ein hyper unge spratt eg ivrig opp neste natt klokka 03.00 for å reise til basseland på ny. Rett før avreise tenkte eg at eg skulle seie hadet til fruen. Men idet eg opnar døra skvetter eg av eit trøtt fjes som mumlar frå mørket: ”jeg tror eg er i gang …”
Det vart riefest den natta, og med det vart vadebuksene definitivt parkert, og havabboren fekk symje i fred. I staden fekk eg ei kul, lita jente på 3770 gram på sentralsjukehuset i Førde, og femmerstang vart bytta ut med barnesete, pampers og tåteflasker. Sidan har ho vore sjefen i huset, og i 14 dagar har eg knapt vore utanfor døra. (Med unntak av då eg var så heldig å måtte reise på handletur for å kjøpe ei brystpumpe og brystvortekrem) Jepp, det skjedde…
Ordnar seg for pappa
Då smakar det ekstra godt når universet delar ut eit lovande værskifte, eit langt nok tidsrom med sømlause bleieskift og ein roleg og søvnig unge. To ledige timar som tillet at pappa svintar på tur med firerstanga i ein liten time i trøstestrekket. For som alltid: ein time med effektivt fiske der er alt som skal til.
Tre fine ørretar vart lurt på Elk hair caddis og abstinensane gav seg. Kort tid etter innsåg at eg hadde blåst tidsfristen eg hadde lova å komme heim til med ein god halvtime. Når i tillegg verdens største andefamilie landa i elva kun for å showe off «kjernefamilien next level» – då var det på tide å komme seg heim til sin eigen ventande familie…
No traltar livet vidare med Øystein Sunde sin «bleieskiftarbeider» som filmmusikk. Men det livet er også fint. Svært fint, faktisk. Og med litt flaks så får også alarmen gå 03.30 ein gong i nær framtid, og det lova basselandet får besøket det skyldar meg. For som Lars Vaular syng: ”Dette må finnes en ordning for – det ordnar seg for pappa”.